▪ I. † deˈfeit, deˈfet, a. Obs.
Also 5 defect, deffait.
[a. OF. defeit, desfeit, -fait, pa. pple. of desfaire, défaire to undo: see defeat v.]
Marred, disfigured.
c 1374 Chaucer Troylus v. 618 To ben defet [v.r. defect] and pale, and woxen lesse. Ibid. v. 1219 He so defet [v.r. disfigured] was, þat no maner man Vnneþe myght hym knowe þer he wente. 1483 Caxton G. de la Tour xcii. 121 Hadde her uisage deffait in such wise that she was unknowe to eueri creatoure. a 1605 Montgomerie The Elegie 56 It weeping said:—‘O deidly corps, defet!’ |
▪ II. defeit, defeiture
obs. ff. defeat, -ure.